استانداردهای متفاوت در خصوص آسایش حرارتی
امیر تبادکانی
| دسته بندی:
مباحث اقلیمی
| تاریخ انتشار:
27 آذر 1397
- استاندارد ISO 7730: برای اولین بار مدل تئوری فنگر در خصوص شاخص های PMV و PPD را به صورت یک استاندارد معرفی کرد که در سه مرحله برای این دو شاخص، بازه آسایش حرارتی تعیین کرد. نقص این استاندارد عدم توجه به adaptive comfort بود
- استاندارد ANSI/ASHRAE 55 : این استاندارد حداقل نیزامندی ها را برای تامین اسایش حرارتی در ساختمان را معرفی کرد که در سال 1966 اولین بار منتشر شد و در سال ها 1974، 1981، 1992، 2004، 2010، 2013 و 2017 ویرایش شده است.
سه تغییر اساسی در این استاندارد صورت گرفت:
اولین تغییر در متد PMV/PPD در سال 1994 اتفاق افتاد، دومین تغییر در سال 2004 بود که مدل Adaptive Comfort بر اساس تعیین میانگین دمای تابشی (ماهانه) به عنوان رفرنس دمای بیرون معرفی شدو آخرین تغییر در سال 2013 رخ داد که رفرنس دمای بیرون برای تعیین اسایش حرارتی کاربر در مدل Adaptive بر اساس دمای میانگین غالب بیرون در نظر گرفته شد.
با توجه به اینکه استاندارد در آمریکا مطرح شده است، ولی از آن به عنوان یکی از رفرنس های اصلی تعیین آسایش حرارتی استفاده میشود، به خاطر اینکه در این استاندارد تغییرات لحاظ شده بر اساس 160 منبع ازمایش مختلف در سرتاسر جهان و در 4 قاره مختلف بدست امده است
- استاندارد EN 15251 و prEN 16798-1: این استاندارد در سال 2007 اولین بار منتشر شد، و هر دو مدل فنگر و Adaptive را در برداشت. در سال 2015 استاندارد EN 15251 تحت عنوان prEN 16798-1 بازبینی شد، که شامل دو تغییردر مدل Adaptive Comfort بود
- استاندارد هلند ISSO 74 : در سال 2004 منتشر شد و اساس این استاندارد مدل Adaptive می باشد که برای هر دو فضای کاندیشن و آنکاندیشن قابل استفاده می باشد.
- استاندارد چین GB/T 50785 : در سال 2012 برای مدل Adaptive منتشر شد، که برای اقلیم های خاص ارائه شده است و برای ساختمان ها محدودیتی گذاشته نشده است