رطوبت نسبی و آسایش حرارتی
احسان نادری
| دسته بندی:
مبانی انرژی و آسایش حرارتی
| تاریخ انتشار:
05 شهریور 1398
رطوبت نسبی و آسایش حرارتی
رطوبت نسبی و آسایش حرارتی رطوبت نسبی در کنار ۵ فاکتور دیگر یعنی دمای حباب خشک هوا، نرخ متابولیسم افراد، سطح پوشش، سرعت خطی هوای داخل و میانگین دمای تابشی از فاکتورهای موثر بر آسایش حرارتی افراد است. به دلیل تأثیر قابل‌توجهی که این شاخص بر میزان احساس سرما و گرمای افراد می‌گذارد بررسی آن بسیار مهم است. در یک اصل کلی می‌توان گفت هرچه رطوبت نسبی هوا بیشتر باشد انسان در دماهای پایین‌تری احساس آسایش می کند. شاهد این موضوع آن که فرضاً در تابستان در شمال کشور با دمای 35 درجه سانتی‌گراد بیشتر احساس گرما می‌کنید نسبت به تهران با دمای 39 درجه؛ به چه علت؟ به این دلیل که رطوبت نسبی در شمال حدود 70 درصد بیشتر از تهران بوده است. این موضوع می‌تواند مبین یک اصل مهم باشد و آن اینکه، هرچه در تابستان رطوبت داخل را کمتر کنیم بازه‌ی دمای آسایش افراد، مقادیر دماهای بالاتری خواهد بود و این در کاهش مصرف انرژی سیستم تهویه مطبوع مؤثر است. طبق معیار فنگر در شرایط لباس تابستانی و سرعت هوای خطی 0.2 متر بر ثانیه و سطح فعالیت معمول اداری (1.2 met) در رطوبت نسبی داخل ۶۰ درصد حداکثر دمای قابل تحمل که افراد در آسایش باشند 27 درجه سانتی‌گراد است، حال آنکه با همین شرایط با رطوبت نسبی 30 درصد حداکثر دمای قابل تحمل به 28 درجه می‌رسد و همین امر باعث کاهش مصرف انرژی سرمایشی می‌شود. در زمستان نیز بجای افزایش دمای بیش‌از‌حد داخل که به‌شدت انرژی‌بر است، می‌توان با افزایش رطوبت نسبی وضعیت آسایش حرارتی را بهبود بخشید. در کنار موارد گفته شده ذکر این نکته نیز ضروری است که طبق استانداردهای تهویه مطبوع مناسب است رطوبت نسبی داخل بین 30 تا 60 درصد باشد.